Máis de 10.000 cazadores xa están a realizar “batidas” de caza maior

A caza e a agricultura foron dende sempre dúas actividades rurais moi ligadas. En Galicia este vínculo é aínda máis estreito se cabe, porque dos máis de 50.000 cazadores galegos, o 70% viven no medio rural, e outro 25% manteñen unha grande relación con el, alí teñen propiedades rurais que visitan a cotío. Isto fai que a caza nesta terra teña un compoñente social máis forte que noutras comunidades.

A caza, no noso tempo, é un elemento fundamental na regulación das especies silvestres, e o caso do xabaril é un claro exemplo. Dentro dese compromiso dos cazadores coa agricultura e a gandería como actividades fundamentais do medio rural, a xuízo da Federación Galega de Caza, a caza do xabaril debe facerse con criterios agroambientais, éticos e racionais. Así a densidade de xabaril debe ser a axustada a cada territorio, e naquelas zonas nas que os danos a cultivos xeneran problemas económicos e sociais deben rebaixarse as súas poboacións na medida do posible, sempre con criterios sustentables.

A normativa legal que regula a actividade cinexética prevé distintas posibilidades de actuación, ben durante a tempada hábil, ou noutros momentos con intervencións puntuais no caso de producirse danos significativos. As batidas e as esperas empréganse para rebaixar as poboacións xabarileiras, mentres que os cazadores con cans e sen armas teñen como finalidade espantar e desprazar os animais a outros terreos non agrícolas, nos intres que biolóxicamente non sería axeitada a súa caza. A administración proxecta que estas actuacións excepcionais para minorar os danos teñan un trámite de urxencia, en base a datos contrastados que coñece de pasadas campañas, co fin de reducir o tempo entre a detección do problema e a súa posible solución. Semella un camiño que é bo percorrer con responsabilidade e rigor, e coa esperanza de que sexa efectivo, non só co xabaril, senón tamén co lobo, xa que ambas especies xeneran danos e inquedanza no medio rural, aínda que con evidentes diferenzas de xestión entre ambas especies.

É preciso lembrar que na natureza nada é infaliblemente exacto. Os xabariles viven no seu hábitat e ao longo dos anos desenrolaron mecanismos de protección e defensa, que a veces imposibilitan o seu control eficaz. Sirva como exemplo e en base aos datos dos últimos anos que son necesarias tres cacerías, como media, para abatir cada xabaril.

Dende a Federación parécenos necesario sumar esforzos e vontades de agricultores, cazadores e administración para a prevención e minoración dos danos producidos polas especies silvestres, mediante unha xestión responsable e cada vez máis eficiente.